Het is weer een tijd geleden dat ik weer wat van mij heb laten horen.
Zoals de meeste mensen weten die mij kennen, ben ik mijn vader op 4 augustus 2003 verloren.
Het is nu al weer bijna 6 jaar geleden, wat is de tijd toch snel gegaan, maar het voelt soms nog als de dag van gisteren.
Vaak denk ik nog; Papa was je nog maar hier bij ons en je Naomi nog maar even kunnen knuffelen met haar en gek doen. Daar was je de beste in! Of met z'n 2en naar Ado Den Haag of naar judo, daar kom nu namelijk ook nooit meer omdat ik het eerlijk gezegd te moeilijk vind om daar heen te gaan en omdat ik niet meer kan judoën vanwege mijn blessures en EDS.
Maar echt gelukkig was mijn vader hier ook niet anders beeïndig je leven niet zomaar.
Mijn vader had een scrizo affectieve stoornis, dat houdt in verschillende persoonlijkheden, en levenslang verschillende medicijnen slikken. (uitproberen wat werkte) Er waren in ons leven een hoop up's en down's, maar de up's waren het fijnst en die kan ik me het beste herinneren. Want in mijn ogen kon mijn papa niks verkeerds doen of zeggen.
Als mijn vader geen zelfmoord had gepleegd, had mijn leven er anders uitgezien.
Had ik dan Naomi wel gekregen? Ik zal het nooit weten, maar weet wel dat ik haar nooit kwijt zal willen en mij vreugde brengt in mijn leven.
Mijn moeder heeft nu al een lange tijd een vriend waar ze heel gelukkig mee is en ze leeft weer haar leven, want voor mijn moeder is het ook niet makkelijk geweest.
En ik had ook zeker de zoon (Boy) van mijn moeders vriend (Ronald) nooit ontmoet, waar ik nu al 7,5 maand erg gelukkig mee ben.
Tja, dat heet het lot.. Ik heb al op mijn 18de geleerd dat het leven niet alleen maar uit lachen, gek doen en feesten bestaat, maar ik ben gelukkig niet zo negatief ingesteld, gaat er een deur voor je onverwachts dicht, gaan er weer een paar andere deuren weer open en je bent zelf verantwoordelijk of een deur binnen gaat en wat je er mee doet.
Papa ik weet dat je vaak op ons neer kijkt.... Love You!
